Grigorij Gorin, współczesny dramatopisarz radziecki stworzył, W oparciu o szesnastowieczną opowieść o bohaterskim błaźnie niemiecko-flamandzkim, dramat opiewający tego to błazna jako wojny wyzwoleńczej, prowadzonej przez praojców współczesnych Holendrów z Hiszpanami. Dodajmy, że - biorąc pod uwagę charakter i skład społeczny walczących stron - była to wojna biednych z bogatymi, ludu z obcym najeźdźcą, prostaków ze szlachtą, protestantów z katolikami, chudych (Hiszpanów) z grubymi (Flamandowie), wojna więc wesołych ze smutnymi, żywiołowych z mistycznymi i w sumie - Karnawału z Postem.

Obrosła ona licznymi komentarzami humanistycznymi, była przedmiot*em licznych rozpraw. Walce kultury ludowego śmiechu z rządową powagą, ludowej witalności z oficjalną, śmiertelną uczonością poświęcił wspaniałą książkę jeden z najświetniejszych humanistów XX wieku - Michał Bachtin. Zarówno więc Gorin jak i reżyser Ryłko mieli do czynienia z materiałem i łatwym i skomplikowanym zarazem. Gorin miał łatwiejsze zadanie o tyle, że znalazł w swojej przeróbce dość ponętne analogie do historii i teraźniejszości swego kraju, co zresztą zapewniło jego dramatowi sporą popularność. Gorzej miał Tadeusz Ryłko, albowiem pozostawała mu tylko uczoność bez aluzji, albowiem nie ma w polskiej kulturze możliwości i potrzeby wprowadzania do walki o dobro i prawdę ludzką ludowego śmiechu, który jest w naszej kulturze zastąpiony przez inne czynniki. Widać to w przedstawieniu, które już na pierwszy rzut oka jest przeinterpretowane i przeliczone.