Powieść Bandrowskiego o generale Barczu, była pozycją osobliwą jako próba epickiego ujęcia rzeczywistości politycznej Polski wskrzeszonej po poprzedniej wojnie. Najpierw dlatego, że Bandrowski był żywym uczestnikiem epopei legionowej i człowiekiem bliskim Piłsudskiemu. Sam też umieścił się wśród figur powieści, jako bard wodza i jego legendy. Niemniej to spojrzenie pisarza zaangażowanego - "od środka", i wartościowanie spraw na gorąco, bynajmniej nie grzeszyło apoteozą. A pamiętajmy, że jest to pomieść "z kluczem", z autentycznymi modelami figur i wydarzeń. Zapewne, konfrontacja autentycznej niepodległości z długo hodowaną jej wizją romantyczną, sprawiła, że powieść stalą się demaskatorska. Bandrowski obnażył bezlitośnie kulisy władzy autorytatywnej i nowej państwowości, formującej się z bezkształtnej miazgi Polski zaborów. Nie dostrzega przy tym zaplecza społecznego wypadków, wystarczyła mu gra indywidualności, kształtujących