>>> Nie spotkałem się, niestety, z podobnymi owacjami w warszawskich teatrach, choć od­wiedziłem ich ostatnio kilka, i szczerze pi­sząc, nie sądzę, aby ten brak zawiniony był jakąś szczególną niewdzięcznością publiczno­ści. Po prostu nie natknąłem się na przed­stawienia, które byłyby w stanie wywołać spontaniczny entuzjazm, choć samo tzw. two­rzywo literackie mogłoby temu sprzyjać. W Teatrze Dramatycznym, na przykład, obejrza­łem aż dwóch Don Juanów, przy czym w obu wypadkach najsłynniejszy od wieków mit li­teracki otrzymał zaskakującą formę. Na du­żej scenie - Don Juan okazał się faszystą, funkcjonariuszem służb specjalnych włoskich czarnych koszul, na małej - Don Juan był kobietą, mówiącą tekstem Moliera (tyle że spisanym w dość dziwnej polszczyźnie). "Śmierć komandora" Tomasza Łubieńskiego, to świetna sztuka, która rozgłos zyskała już przed paru laty, po swej wrocławskiej pra­premierze. Wiadomo, że chcąc dzi