1. Cóż za zamysł dramaturgiczny! Już w pierwszym czytaniu "Pułapka" jest sztuką fascynującą. Zaskakuje i prze­raża. A przecież Tadeusz Różewicz oparł swoją najnowszą sztukę na łatwo dostę­pnej biografii Franza Kafki, jej dobrze znanych osobistych wątkach. Konflikt z ojcem, kilkakrotne próby zaręczyn, rozpaczliwe szukanie w mieszczańskim świecie miejsca dla siebie jako pisa­rza... Od dzieciństwa prześladujący go kompleks pochodzenia, lęk przed szyb­ko nadchodzącą śmiercią i obawa przed okrucieństwem własnym i innych... I nieautentyczność narzucanych same­mu sobie póz i ról, niepewność własnej twórczości i jej projekcji w przyszłość... Nie dajmy się zmylić. "Pułapka" to nie une vie romancee. Sztuka toczy się jed­nocześnie w dwóch czasach: współczes­nym Kafce - i tym, który dokona się już po jego śmierci i zweryfikuje jego kosz­mary. W tle sytuacji quasi-realistycznych Różewicz wprowadził wątek Oprawców, sygnalizują