Spektakl Wyspiańskiego, zrealizowany w Starym Teatrze składa się z Klątwy i Sedziów. W znakomitym eseju, zamieszczonym w programie tego przedstawienia, prof. Kazimierz Wyka wnikliwie przeprowadza analizę tych dwóch utworów7, wykazując zbieżność ich nurtów myślowych i problematyki moralnej, oraz pokrewieństwo realiów, i w sposób oczywisty uzasadnia złączenie ich w ramach wspólnego wieczoru teatralnego. Tutaj trzeba by tylko sprostować pewną drobną nieścisłość: mianowicie prof. Wyka daje do zrozumienia, że takie sprzężenie obydwóch "tragedii galicyjskich" po raz pierwszy przeprowadzone zostało w obecnym widowisku. Otóż, gw7oli prawdzie historycznej trzeba stwierdzić, że prymat w tym względzie nie przypada Staremu Teatrowi; wyprzedził go bowiem już w r. 1922 teatr łódzki, który również wystawił łącznie Klątwę i Sędziów - w reżyserii Leszczyca i w scenografii Pronaszki. Ale to tylko uwaga marginesowa: nie chodzi przecież o "prawo pierws