W grudniu ub.r. minęło lat dwadzieścia pięć od dnia, w którym Teatr im. Fredry w Gnieźnie został upaństwowiony (uprzednio funkcjonował już przez trzy lata, najpierw powołany przez Towarzystwo Przyjaciół Gniezna, a następnie przejęty przez miasto). Obecna dyrekcja i zespół tej sceny, pragnąc - jak to sformułowano w programie - uczcić tę rocznicę, wystawiły nie grane tu dotąd "Tango" Sławomira Mrożka.

Patrząc na to przedstawienie, słuchając znów tak dobrze mi znanych, choć nieco już zatartych w pamięci, frapujących sformułowań i skrzących się dowcipem replik dialogu, uświadomiłam sobie naraz, że uczestniczę właściwie w podwójnym jubileuszu: nie tylko w oficjalnym święcie teatru, ale i w pewnej zaokrąglonej rocznicy dotyczącej samego utworu. W istocie: został on po raz pierwszy opublikowany w listopadowym numerze Dialogu z r. 1964, a swój żywot sceniczny rozpoczął w kilka miesięcy potem, w prapremierowym spektaklu na deskach Teatru Współczesnego w Warszawie. Tak więc rodzinie państwa Stomilów stuknęło właśnie okrągłe dziesięciolecie. Niewiele to wprawdzie w zestawieniu już nie tylko z wiecznością, ale nawet i za tym święconym przez Teatr im. Fredry ćwierćwieczem; ale ta miniona dekada wypełniona była tylu ważkimi wydarzeniami, dokonały się w tym czasie tak zasadnicze przeobrażenia w układzie stosunków, w strukturach politycznyc