Teatr czasów Nerona i Seneki w sali prób Teatru Dramatycznego należy do najpoważniejszego i je­dnoznacznego nurtu we współcze­snej dramaturgii radzieckiej z tym tylko, że autor ubrał protagonistów swej debaty o źród­łach i utrzymywaniu się tyranii w kostiumy z czasów Nerona. Przedstawił przy tym (zresztą wbrew faktom historycznym) kryzys okresu przejściowego w Rzymie w pierwszym półwieczu naszej ery jako kryzys zasad mo­ralnych uosobionych przez autora w potraktowanych jako figury Chrystusa postaciach Prometeu­sza i Diogenesa. W finale sztuki Seneka, który godząc się na zło ponosi współodpowiedzialność za bezeceństwa swego wychowanka, nawraca się i pozwala się spalić w beczce opróżnionej przez ukrzyżowanego Diogenesa, co na­wiązuje raczej do protestów mni­chów buddyjskich, niż do chrze­ścijaństwa. W obecnym przedsta­wieniu finał jest inny: Seneka zapada w nicość wraz z całym in­scenizowanym przez Nerona okrutnym teatrem jego czasów