Miło mi stwierdzić od razu na wstępie, że po budzącej dość zasadnicze opory (mimo powo­dzenia kasowego) "Białowło­sej" i nasuwającej pewne wąt­pliwości (niezależnie od bez­spornych walorów) realizacji "Kawalera srebrnej róży" po­łączone w ramach jednego wie­czoru polskie prapremiery ,,Zamku Sinobrodego" Bartoka i "Więźnia" Dallapiccoli stały się nowym pięknym sukcesem Opery Warszawskiej. Twórczość Beli Bartoka, jed­nego z największych kompozy­torów XX wieku, jest już obecnie całkiem nieźle znana polskim melomanom; jednak jedyna jego opera, powstały w 1911 roku "Zamek Sinobrode­go", wykonana była u nas do­tychczas tylko raz, i to w wer­sji estradowej, podczas festi­walu "Warszawskiej Jesieni" w 1961 roku. Reprezentuje ona bardzo krótkotrwały w rozwoju twórczości Bartoka etap impresjonistyczny: wyraźne wpływy "Peleasa i Melizandy" Debussy'ego splatają się tu z intensywnie narodowym klima­tem i wyczuwalnymi zwłaszcza w partiach śpie