Sztuka w trzech aktach. Zawiera "w sobie" dwie jednoaktówki: "Matka" i "Powódź". Przedstawia je na scenie dyrektor teatru MAŁE ZWIERCIADŁO. Waha się jednak, czy wystawić sztukę, w której bohater wysadza w powietrze miasto, aby na jego miejscu zbudować nowe, piękniejsze. Akt III sztuki rozgrywa się już w gruzach powojennej Warszawy. Dyrektor próbuje wskrzesić swój teatr. Zasypia, i wtedy rozpoczyna się spektakl TEATRU SNÓW, który dopowiada to, czego nie powiedział realistyczny teatr MAŁEGO ZWIERCIADŁA. Co o tym myślą ludzie teatru?

Z dystansu czasu uważa się, iż "Dwa teatry" Szaniawskiego i "Niemcy" Kruczkowskiego to sztuki najbardziej znamienne, najbardziej znaczące w 25-leciu naszej Ojczyzny, że wejdą do historii teatru jako trwały ślad naszej epoki. W każdym razie już dziś, podobnie jak "Niemcy", "Dwa teatry" należą do żelaznego repertuaru teatralnego. W 1946 roku pisano o "Dwóch teatrach", że sztuka mogłaby się też nazywać WARSZAWA 1939-44-45. Symbolizowała bowiem agonię miasta, które miało zmartwychwstać; demonstrowała krucjatę dzieci, małych żołnierzy Powstania, i ożywiała umarłych, aby dali świadectwo prawdzie. Teatr Szaniawskiego urastał wtedy do bolesnego, narodowego misterium. Potem przyszły dlań lata chude. A kiedy w latach sześćdziesiątych "Dwa teatry" powróciły na afisz, odczytano je inaczej. Czy straciły jednak na wartości? Na pewno nie Tylko reagujemy na nie bardziej rzeczowo i wielostronnie. Odkrywamy w sztuce nowe jej warstwy, dawniej zamglone emocją