Do najwybitniejszych nowych spektakli warszawskich należy, dokonana przez Erwina Axera w Teatrze Współczesnym, inscenizacja "Dwóch teatrów" Jerzego Szaniawskiego. Jest wielką zasługą reżysera Teatru Współczesnego, że dążył przede wszystkim do ujawnienia i podkreślania tych wszystkich bogactw, jakie zawiera sztuka jednego z najświetniejszych naszych pisarzy. Jest tu i wielki spór o stosunek artyzmu do zrozumienia otaczającego nas świata; jest uwydatnienie roli snu jako problemu artystycznego; jest żart, drwina i ironia; jest spór historiozoficzny o rolę rozsądku i emocji w naszych losach; jest zachowana struktura tej jedynej może sztuki, która powstawała stopniowo, powoli, etapami - a jednak ma cechy świetnie przemyślanej konstrukcji i mistrzowskiego planu. Szaniawski najpierw napisał tuż przed wybuchem wojny, dwie jednoaktówki ("Matkę" i "Powódź") przeznaczone dla radia. Dopiero po wojnie, zimą 1945 r., w pokoiku krakowskiego Związku Literatów, uj