Dwa niemal mityczne już dla nas dzieła opero­we pojawiły się wiosną ub. roku na polskich sce­nach. Teatr Wielki w Łodzi przedstawił, po raz pierwszy w Polsce od pół wieku. "Walkirię" - drugą część Wagnerowskiej tetralogii. Teatr warszawski pokazał pierwszą całkowicie ukoń­czoną polską inscenizację "Wozzecka" Berga. Obydwa dzieła znane były powojennej publiczno­ści, przynajmniej warszawskiej: "Walkirię" przy­wiozła - wraz z całym "Pierścieniem" - Kró­lewska Opera ze Sztokholmu (w roku 1978); z "Wozzeckiem" wystąpiła w 1965 roku na "War­szawskiej Jesieni" Deutsche Staatsoper z Berlina (NRD), natomiast rodzimą wersję, przygotowywa­ną w Operze Warszawskiej przez Bohdana Wodiczkę, pokrzyżowały nagłe zmiany personalne w teatrze. "Walkiria" była po polsku wystawiana już wcześniej (w tym raz tylko, przed I wojną światową we Lwowie, jako część całego cyklu); "Wozzeck" na swoją polską wersję musiał cze­kać 62 lata. Znaczenie obydw