Przestrzeń sceniczna jest zorganizowana w geometrycz­ne formy. Miejsce głównej akcji stanowi olbrzymi sześcian, któ­rego krawędzie wyznacza metalowa konstrukcja. Pudełko wci­na się jednym rogiem w widownię. Prowadzą do niego cztery wejścia, korytarze obciągnięte ciemnym tiulem; znajdujące się w nich postacie są doskonale widoczne dla widzów. Jeden z tych tunelów ustawiony prostopadle do tylnej ściany okazuje się win­dą, jedynym połączeniem tego świata ze światem zewnętrznym. To miejsce oczywiście nie jest domem. Lub jest nim bardzo umownie. W takie "septyczne", puste, pozbawione indywidual­nego charakteru przestrzenie Anna Augustynowicz często wtła­cza swych bohaterów. Wieloma spektaklami udowodniła już reżyserka szczególne uwrażliwienie na bolesne problemy spo­łeczne; wynaturzenie więzi międzyludzkich, a zwłaszcza wszel­kiego autoramentu patologie rodzinne potrafi pokazać w spo­sób ostry i brutalny. Toteż można się było spodziewa�