"Dulscy. Tragifarsa kołtuńska" wg Gabrieli Zapolskiej w reż. Wojciecha Malajkata w Teatrze im. Jaracza w Olsztynie. Pisze Beata Popczyk-Szczęsna, członkini Komisji Artystycznej VI edycji Konkursu na Inscenizację Dawnych Dzieł Literatury Polskiej "Klasyka Żywa".

Zanim rozpocznie się przedstawienie w olsztyńskim Teatrze Jaracza, widzowie wprowadzeni zostają w mieszczański świat bohaterów sztuki Gabrieli Zapolskiej dzięki scenografii Wojciecha Stefaniaka. Przestrzeń gry podzielona została na trzy plany. W tyle sceny znajduje się szkieletowa konstrukcja, przypominająca olbrzymi regał z poukładanymi na półkach sprzętami domowymi, głównie krzesłami i stolikami. To scenograficzne tło oddzielone jest od przedniej części miejsca gry przeszklonym korytarzem z dwuskrzydłowymi drzwiami, przez które wchodzić i wychodzić będą postaci w kolejnych scenach. Centralnie usytuowane drzwi spełniają swą istotną funkcję nie tylko w sensie przestrzennym, jako granica dzieląca salon Dulskiej od reszty mieszkania, ale również jako znak skrywania "brudów domowych" przed światem. Staranność, z jaką bohaterka sztuki przymyka przeszklone skrzydła drzwi, by nikt niepowołany nie podsłuchiwał, to ewidentny symptom intencji pani do