W tzw. Sali Prób warszaw­skiego Teatru Dramatycz­nego, czyli po prostu na kameralnej scenie tego te­atru, już od kilku tygodni z niezmiennym powodzeniem gra­na jest "Kariera", sztuka Ewy Otwi­nowskiej, oparta na listach Heleny Modrzejewskiej i Karola Chłapow­skiego. Kiedy przed niespełna trze­ma laty PIW udostępnił czytelni­kom obszerny, dwutomowy wybór tej korespondencji (w opracowaniu Jerzego Gota i Józefa Szczublewskiego), miałem sposobność - na tych samych łamach - podkreślić, że z lektury tej wyłania się praw­dziwy a nieco odmienny od utar­tych obiegowych pojęć portret wielkiej aktorki i wielkiej indywidual­ności - nie tylko artystycznej. Pi­sałem wówczas: "Dowiadujemy się - i to jest nie­wątpliwie największą rewelacją, choć komuś wydać się może rewela­cją brutalną - że ostatecznym ce­lem Modrzejewskiej było w o wiele większym stopniu zyskanie sukce­su życiowego niż artystycznego. Co więcej, że wielkość zdobyta w sztu­ce