Praktyka teatralna ostat­niego półwiecza pokazała, że ze wszystkich powieściopisarzy w adaptacjach scenicz­nych Dostojewski udaje się najlepiej. Może się to nawet wydać dziwnym. Te powieści przecież tak odbiegają od tea­tralności w swej rozlewnej i nie dbającej o czystość kon­strukcji formie, w swym upor­czywym, aż nieznośnym, choć tak olśniewająco odkryw­czym, dogrzebywaniu się do najciemniejszych pokładów duszy ludzkiej, w dręczącym poszukiwaniu prawdy, Boga, szczęścia. A jednak okazuje się, że w tym ładunku skłę­bionych myśli tkwi niezwy­kła siła dramatyczna. Tak jest i z "Idiotą", którego wie­lokrotnie przerabiano na sce­nę. Przeróbka Stanisława {#os#2041}Brejdyganta{/#} jest niewątpliwie in­teresująca, zwłaszcza w pier­wszej części, bo w drugiej rwie się nieco i przeciąga nadmiernie. Oczywiście, kto zna powieść Dostojewskiego, temu ta adaptacja - jak zresztą każda inna - wyda się - bo inaczej być nie może - zbyt