Raport o stanie polskiego teatru dla dzieci i młodzieży w latach 1989-2003 opisuje fenomen teatru dla dzieci i młodzieży wielopłaszczyznowo, ukazując wielostronne implikacje zjawiska. Porusza zagadnienia związane z artystyczną i edukacyjną działalnością teatrów lalek, dramatycznych i muzycznych (teatrów instytucjonalnych), radia i telewizji oraz teatrów nieinstytucjonalnych - amatorskich, szkolnych, polonijnych, grup zajmujących się terapią poprzez teatr - pisze Katarzyna Sipko w Odrze.

Zorganizowany w marcu 2005 przez Centrum Sztuki Dziecka w Poznaniu Kongres Polskiego Teatru dla Dzieci i Młodzieży zgromadził na trzydniowych obradach nie tylko teatralnych twórców, ale również reprezentantów widowni, animatorów kultury, nauczycieli zainteresowanych edukacją teatralną oraz grono naukowców, dziennikarzy i krytyków. Toczące się rozmowy dotyczyły spraw rudymentarnych; można by je sprowadzić do próby określenia aktualnego status quo teatru dla młodych widzów. Kanwą owych dyskusji był "Raport o stanie polskiego teatru dla dzieci i młodzieży w latach 1989-2003", skonstruowany z inicjatywy poznańskiego Centrum przy współpracy całej grupy specjalistów - teoretyków i praktyków teatralnej sztuki, także jej krytyków. Autorzy raportu za cezurę czasową opisywanych faktów (analitycznym materiałem źródłowym były rozesłane do zespołów teatralnych ankiety) przyjęli rok 1989. Dla wielu teatrów oznaczał on utratę stabilnego mecenatu pań