WARSZAWSKA Opera Kameralna, która do tej pory bawiła swą pu­bliczność niemal wyłącznie XVIII-wiecznymi komedyj­kami muzycznymi z pogra­nicza baroku i rokoka, bądź przyprawionymi swoiście pier­wocinami rodzimej operowej twórczości (co zresztą wynika po trosze z samego charakteru tej placówki oraz jej możliwo­ści), teraz, z początkiem no­wego sezonu, po raz pierwszy odważyła się sięgnąć po pozy­cję z tzw. dużego repertuaru. Pozycję przy tym tyleż popularną co trudną, reprezentują­cą szczytowy okres romanty­cznego włoskiego belcanta. Krótko mówiąc - "Don Pasquale" Gaetano Donizettiego. Z niełatwej tej próby mło­dy - jako całość - zespół Opery Kameralnej wyszedł na ogół zwycięsko, dając przed­stawienie pełne życia i humo­ru, a przy tym, co w tym przypadku najważniejsze, na dobrym poziomie muzyczno-wokalnym. Swojego rodzaju rewelacją stała się tu przede wszystkim młoda sopranistka z Wybrzeża Łucja Kącka w roli Noriny; z