Napisać dzisiaj dramat o Don Juanie to prawie tyle, co porwać się z motyką na słońce. Jeden z największych, bo najbardziej pojemnych filozoficznie mitów nowożytnej kultury. Taki, który ogarnia fundamentalne kategorie moralne i egzystencjalne. Temat już wieczny i obrosły wspaniałą tradycją interpretacyjną. Uświetniony tytułami arcydzieł i sławą podejmujących go twórców. Dramaty o Don Juanie napisali m.in. Molina, Molier, Goldoni, Heiberg, Grabbe, Puszkin, Lenau, Zorilla, Aleksy Tołstoj, Unamuno, Horvath, Frisch Montherlant i Vailland. A jeszcze poemat Byrona, eseje Kierkegaarda, Ortegi y Gasseta. Camusa... I nade wszystko arcyopera Mozarta! Wśród polskich literatów (rzecz to znamienna) mit Don Juana nie cieszył się szczególnym zainteresowaniem. Dramat Rittnera, wiersz Lieberta, aluzyjne do eposu Byrona poematy Słowackiego i Berwińskiego, wyraźne nawiązania w "Bolesławie Śmiałym" Wyspiańskiego to chyba wszystko co istotne. Pisząc "Śmierć Koman