Federico Garcia Lorca jest autorem sztuk głę­boko osadzonych w hiszpańskich realiach. Są one zresztą bardzo hiszpańskie nie tylko w warstwie zewnętrz­nej, ale także w mentalności bohaterów. Nie są więc zbyt czytelne dla polskiego widza odbierającego je raczej w ka­tegoriach baśni i metafory. Ta­ką właśnie ponurą baśń - " Dom Bernardy Alba" w reżyserii Zdzisława {#os#6833}Grywałda{/#} przygo­tował nam teatr kielecki. Tytułowy dom jest miejscem dziwnym, a wręcz patologicz­nym nawet jak na Hiszpanię. Stara kobieta w czerni i równie czarno ubranych jej pięć córek żyją w nieustannej żałobie po kimś z rodziny. Teraz zmarł ich ojciec i matka zapowiada nowe lata żałoby. Czerń, zamknięcie w murach obejścia. Starsze z córek są już z tym pogodzone, najmłodsza, 20-letnia, chce jed­nak żyć, nie chce zamknąć się w grobie. Zewnętrzne podpo­rządkowanie tyranii matki kryje wewnętrzne wrzenie. Materiałem inicjującym wybuch jest wiado­moś