DZIEWIĘĆ czarno ubranych kobiet na tle białych murów, dziewięć ko­biet zamkniętych w ścianach swo­jego domu jak w więzieniu, skazanych na ośmioletnią żałobę. Skazanych na samotność, nieprzekraczalnymi barierami obyczaju odizolowanych od świata mężczyzn. Duszących się, usychających bez mężczyzn. Trudno, bardzo trudno zrozumieć nam tę sztukę, bo trudno wejść w klimat tworzących ją realiów, w klimat rzeczywistości wyrastającej z hiszpańskiej tradycji obyczajowej, z jej wyolbrzy­mionymi pojęciami dumy, cnoty i ho­noru. To stąd zapewne owo wrażenie obcości, wrażenie egzotyki które odczu­wamy patrząc na ten "dramat kobiet wsi hiszpańskiej", jak rzecz w podtytu­le nazwał Lorca. Dramat realistyczny, podobno oparty nawet na wydarzeniu autentycznym, któ­ry nie jest przecież tylko obrazem rodzajowym. "Dom Bernardy Alba" z jego złowrogą atmosferą terroru moral­nego, chorym erotyzmem, jest protestem przeciwko krępowaniu natury ludzkiej szt