Pasjonującym, zajęciem może być dla nieco uważniejszego wi­dza, obserwowanie kształtowa­nia się nowego zespołu teatralnego, szczególnie jeśli ten występuje pod uznaną i zasłużoną firmą, obrosłą swoją własną tradycją. Pytanie, czy wyskoczy ponad poprzeczkę wznie­sioną przez poprzedników, nie jest jedynym, które się nasuwa. Obecnie w Warszawie tzw. kulturalna pub­liczność z uwagą obserwuje poczy­nania nowej dyrekcji Zbigniewa Zapasiewicza w Teatrze Dramatycz­nym. Uwadze tej nie ma się co dzi­wić. Z jednej strony wybitny aktor, z drugiej teatr, który przez lata całe formował kanon współczesnego re­pertuaru rodzimego i zagranicznego, współtworząc nową klasykę. W do­datku nowa dyrekcja poczyna sobie dosyć energicznie. Po dwóch przed­stawieniach u schyłku ubiegłego roku; wystawiono teraz serię złożoną z trzech premier. Materiału więc do rozważań nad poczynaniami Zapasiewicza, jako dyrektora, przyby­wa. Ciekawe, te trzy premiery