18 lutego 1956 - Premiera "{#re#7515}Dobrego człowieka z Seczuanu{/#}" w warszawskim Teatrze Domu Wojska Polskiego. Reżyseria Ludwik {#os#4258}René{/#}, scenografia Jan {#os#7247}Kosiński{/#}. Wydarzeniem wielkiej miary była kreacja Haliny {#os#708}Mikołajskiej{/#}. Słyszę jeszcze jej wibrujący ludzki głos. Szen-Te musi być mężczyzną i kobietą, sobą i swoim kuzynem. Musi być czuła, bezradna i liryczna, musi być oschła i surowa i wreszcie musi wypowiedzieć myśl Brechta, gorzką i krystaliczną w swej prostocie, nasyconą spieszną, gwałtowną retoryką i ludzkim wzruszeniem. Szen-Te musi być ta sama i różna, musi być jakoś po ludzku prawdziwa i musi ocalić całą metaforyczność postaci. Taką była Halina Mikolajska. Trawestacje ograniczyła do paru gestów i umiała na nich poprzestać. Pokazywała kuzyna, ale go nie grała. Tak jak tego żąda Brecht. Jako Szen-Te miała w sobie prawdę i czułość. I niezmiernie współczesne połączenie gwałtowno�