Telewizyjna emisja prawie nie znanej sztuki scenicznej Tadeusza {#os#7335}Różewicza{/#} przywołała wspomnienia jak najbar­dziej kombatanckie. Dowiadujemy się zatem, że za prapre­mierę jeszcze w czasach Gierka, członek Komitetu Cen­tralnego PZPR i dyrektor Teatru na Woli, zaś nade wszystko najlepszy polski aktor w całej dwieście lat liczącej historii teatru - Tadeusz {#os#1012}Łomnicki{/#} miał grube nieprzyjemnoś­ci natury politycznej. A był rok pański 1979. Niespecjalnie chce mi się teraz płakaći nad trudnym losem pana Łomnickiego dekadę temu, bo dyrektorowanie teatrem, w naszych zawsze trudnych czasach, obok stron przyjemnych niesie za sobą szereg krzywd. Tak to już jest, jak się robi w polityce, a teatr jest przecież fragmentem większej całości, o czym nieśmiertelnie przypomina taki oto utwór, jak np. "Hamlet". Ale też prawdą jest, że niewiarygodne przygody Łomnickiego w PRL spłoszyły na całe lata ewentualnych kontrahentó