Tadeusz {#os#7335}Różewicz{/#} sceniczną opowieść o partyzancie Walusiu pisał 17 lat. Po­tem były trudności z jej publikacją, a blisko cztery lata trwały zabiegi o uzyska­nie zgody na wystawienie sztuki. Jej pra­premiera odbyła się w 1979 roku w warszawskim teatrze Na Woli. Przedstawienie wywołało falę prote­stów. Dramatowi zarzucano prymitywizm i fałszowanie historii, ponieważ bohater sztuki, której akcja rozgrywa się podczas wojny, nie był patriotą. Był przygłupim parobkiem przypadkowo wciągniętym w tryby wojennej machiny. Telewizyjna inscenizacja Kazimierza {#os#844}Kutza{/#} z 1990 roku wzbudziła nie mniej­sze dyskusje. Wytykano spektaklowi szarganie świętości i obrazę narodowej pamięci. Kutz opowiedział bowiem hi­storię Walusia językiem wojny, nie uni­kając drastyczności i naturalistycznych efektów. Dzięki temu prawda o zabijaniu, które jest zawsze przekroczeniem najwyższej moralnej normy, stała się roz­paczliwie przejmująca.