Nowa sztuka Tadeusza Różewicza "Do piachu", której prapremierę przedstawił warszawski Teatr na Woli, wzbudza liczne dyskusje i kontrowersje. Wynika to zapewne z faktu, że tłem dramatu jest aneg­dota partyzancka, ukazana wbrew tradycji heroicznej, aż prowokująco obnażająca zwykłość, nawet fizjo­logiczność bytowania leśnych w oczekiwaniu na przyszły bój. Jest to dalekie od utrwalonego sposobu ukazywania czasów pogardy, a za­razem zaskakujące na tle dotychczasowej twórczości dramatopisar­skiej wybitnego poety. Byłbym jed­nak najdalszy od tego, aby przypisy­wać Różewiczowi intencję przeciw­stawienia się tradycji heroicznej i zanegowania patriotycznego sen­su czynu zbrojnego podziemia. Nie tylko dlatego, że Różewicz sam był czynnym uczestnikiem walki o nie­podległość kraju, nie tylko dlatego, że i twórczość poety dobitnie dowo­dzi czegoś innego. Zamysł "Do piachu" zrodził się tuż po wyzwoleniu i dramat powsta­wał opornie przez wiele