"Śmierć w starych dekora­cjach" wg opowiadania Ró­żewicza w reżyserii Jerzego {#os#1241}Grzegorzewskiego{/#} kończyła sezon na dużej scenie Teatru Polskiego. Premierę miała w festiwalowe dni poświęcone polskim sztukom współ­czesnym. Premierowe przedstawie­nie miało defekt techniczny: prawie nic nie było słychać. Nawet z per­spektywy czwartego rządu, w któ­rym siedziałem (a ile rządów było za mną?). Skoro nie słychać - mo­że tak zamierzono? Zdałem się więc na oglądanie odwróconego teatru, który umiejscowiono na... widowni i na słuchaniu tego, co się działo wokół mnie, pośród publicz­ności usadzonej przewrotnie na scenie. Dopuściłem myśl, że taka antyteza teatru jest możliwa. Bywa­łem już na przedstawieniach, w któ­rych głos aktorów niósł nie tyle tekst, ile emocje, ważne były nie słowa, a drgnienie strun głoso­wych, barwa, załamania głosu... Ale - okazało się - u Grzego­rzewskiego było nie tak jednak. Na­stępn