Te miniatury dramatyczne pisał Hemar w latach 1953-1968 dla emigracyjnego kabaretu londyń­skiego. Wojciech Młynarski już wielokrotnie dowiódł swego przy­wiązania, a nawet miłości do dzieł słynnego z dowcipu i literackiej gracji przedwojennego tekściarza, o którym przez wiele lat po wojnie w Polsce się nie mówiło. W końcu lat 80. odnalazł kilka jednoaktó­wek - literackich pastiszy Hemara, zainteresował nimi Andrzeja Łapickiego i z muzyczną pomocą Jerzego Derfla stworzyli w 1988 roku jeden z ciekawszych spektakli Teatru Telewizji tamtych lat. W jakimś małym klubie spotykają się aktorzy i reżyser. Witają, po­zdrawiają, spóźniają, spieszą. Potem zaczynają próby. Odgrywają cztery krótkie scenki, w których pojawiają się postacie i dzieła wielkich polskich twórców. Ignacy Krasicki we "Fraszkopisie", Jan Kochanowski w "Ostatnim trenie", Aleksander Fredro w "Dawnym sporze" oraz Norwid i Chopin w "Umowie". Mówią tekstem cza­sem żartobliwym, cza