Jest nadzieja, że w Międzynarodowym Roku Dziecka przedstawienia dla dzieci na scenach teatrów dramatycznych prze­staną być ewenementem, a z artysty­cznego punktu widzenia - imprezą zazwyczaj cokolwiek podejrzaną, której re­alizację powierza się nie pierwszemu gar­niturowi aktorów, pod kierunkiem trze­ciorzędnego lub po prostu chałturzącego reżysera. Połowiczność działań w tej ma­terii i ich mierne rezultaty ugruntowują i utrwalają lekceważące nastawienie samego środowiska teatralnego i fałszywy wstyd, któremu lękliwie twórcy ulegają. Lecz czasem podejmują te prace zespoły w miastach z jedną sceną dramatyczną, jak Bielsko-Biała, Jelenia Góra, Wałb­rzych czy Zielona Góra, ale - co z samego wyliczenia widać - posiadające także teatry lalkowe. Wtedy wniosek nasuwa się optymistyczny: w tych ośrodkach myśli się od czasu do czasu o stopniowej i zróż­nicowanej edukacji teatralnej dzieci. Ist­nieje też zawsze szansa, że na widowiska te