Przedstawienie "Króla Leara" w Teatrze Polskim pomyślane jako próba współczesnego odczytania Shakespeare'a, powierzone Zygmun­towi {#os#871}Hübnerowi{/#} - reżyserowi, któ­ry będąc kierownikiem artystycz­nym ośrodka teatralnego na Wy­brzeżu dał się poznać w interesują­cych inscenizacjach - i scenogra­fowi, Krystynie {#os#1120}Zachwatowicz{/#}, któ­ra ujawniła już swoje wielorakie możliwości, okazało się mimo to nieporozumieniem artystycznym. Krzyżują się w tym przedstawieniu w osobliwy sposób różne teatralne konwencje i systemy, odsłania się kontradyktoryjność propozycji. Jest to spektakl jawnie niekonsekwent­ny, jest to spektakl niedomyśleń i kompromisów. Hübnerowi teoretycznie odpowia­dała interpretacja "Króla Leara" jako rzeczy o okrucieństwie świa­ta, o kryzysie wartości i nieistnie­niu absolutów. Był przekonany o filozoficznym znaczeniu błazeństwa. Zdawał sobie sprawę, że tragizm Leara, rozumiany jako tragizm człowieka