"Spektakl stawia pytanie o tożsamość męskości, w całej swojej rozciągłości obejmując obszary zarówno hetero- jak i nieheteronormatywne." - informuje na stronie internetowej poznański Teatr Polski o wystawionych w marcu "Ślubach panieńskich" - pisze Lech Śliwonik w Scenie.

Ściśle mówiąc, a na tym chyba Teatrowi zależy, premiera miała miejsce 8 marca - w dniu, w którym dawniej obchodzono Święto Kobiet (dawniej, bo jest podejrzenie, iż ustanowienie tego święta służyło utrwalaniu heteronormatywnych reguł w życiu społecznym). Z cytowanego źródła, dowiemy się jeszcze, że przedstawienie: "jest próbą uruchomienia innej narracji (...) w dialogu między mężczyznami a dyskursem feministycznym". Ponieważ cały tekst utrzymany jest w stylistyce bełkotliwej, nowo-mownej "narracji", znikomy z niego pożytek dla ewentualnie zainteresowanego produktem. No, ale od czego krytyka teatralna - wortale, portale i dziesiątki bla-ble-ble-blogerów. Szybko pojawiła się recenzja (teatralny.pl - Wrocław). Profesora Juliusza Tyszkę (teatrolog, kulturoznawca, performatyk) uradowało "zdekonstruowanie Fredrowskiej fabuły", czyli to, co zrobili Andrzej Błażewicz (reżyser) i Paweł Sablik (dramaturg) - "radykalnie pokreślili dramat", wycięli kilk