Autorzy VR-owego przedsięwzięcia postawili na agresywne bodźce. Ostre kolory, duży kontrast, a do tego drażniąca muzyka Jana Duszyńskiego grana na żywo stale wzbudzały niepokój - o "Boskiej komedii 2.2" w reż. Krzysztofa Garbaczewskiego w Teatrze Powszechnym w Warszawie, pisze Paweł Kluszczyński z Nowej Siły Krytycznej.

Warszawski Teatr Powszechny współpracując z Dream Adoption Society - grupą artystyczną wykorzystującą w pracy VR/AR/AI i inne nowe technologie - przygotował zaskakującą propozycję, spektakl przeniesiony w całości do przestrzeni wirtualnej. W "Boskiej Komedii 2.2" nie zobaczyliśmy aktorów ani wnętrz ich mieszkań, jak to ma miejsce w przygotowywanych obecnie namiastkach teatru. Widzimy w całości wirtualną przestrzeń stworzoną do tego działania zamiast typowej sceny. Przedstawienie jest oparte na "Boskiej Komedii" Dantego Alighieri - średniowiecznym poemacie, którego akcja zawarta w stu pieśniach to wizja wędrówki poety poprzez Piekło, Czyściec i Raj. "Boska Komedia 2.2" w reżyserii Krzysztofa Garbaczewskiego była bliższa obrazowi gry komputerowej niż teatralnej inscenizacji. Warto wspomnieć, że sceniczna premiera miała miejsce na początku lutego tego roku, jej wirtualna wersja to inna forma ze względu na przestrzeń gry. Można było odnieść w