Tym razem zapełniona była tylko scena warszawskiego Teatru Wielkiego. Na wi­downi wszystkie krzesła stały puste. Wąskie schodki przerzucone nad zakrytym kanałem orkiestrowym prowadziły w nieznane. Pomysł zorganizowania całej przestrzeni scenicznej w jednym miejscu zaskakiwał z pew­nością widza, ale też niewąt­pliwie daje się on konsekwentnie wytłumaczyć. "Ludus Danielis", czy też z polska "Gra o Danielu", szczy­towe osiągnięcie teatru śred­niowiecznego, spisane w XIII w przez uczniów szkoły klasztornej w Beauvais we Fran­cji, wymaga przecież innego myślenia o teatrze a o teatrze operowym zwłaszcza. Nie eksponuje on postaci dyry­genta, czuwającego nad mu­zyczną interpretacją dzieła, nie wymaga gwiazdorstwa, nie czaruje widza mistrzowskim opanowaniem szczegółów operowej konwencji. Sięga nato­miast do prapoczątków teatru muzycznego, do jego korzeni i dzięki temu, że nie przystaje do królującej w operze XIX-wiecznej tradycji, jest świeży