Reżyser. J. Warnecki, wprowa­dził do sztuki pozytywkę, której melodyjne dźwięki przeplatają raz po raz akcję. Pod jej takt, skoczny i taneczny poruszają się postaci ko­medii. Tęga, jowialna komedia nabiera dzięki temu charakteru lek­ko groteskowego, czy słusznie? Raczej tak Fredro był realistą w cza­sach, gdy postaci, które on uwiecz­nił w swych komediach, były jesz­cze spotykanymi w życiu osobisto­ściami. Wtedy jego sztuki były przede wszystkim satyrami. Dziś saty­ra na "koniarzy" i "fajczarzy" - Huzarów nie byłaby dla widza uchwytna. Trzeba ją przetransportować na "inny język" - na język ponadczasowej komedii dell'arte. I tu groteska wydaje się rozwiąza­niem najwłaściwszym. "Damy i Huzary" zawsze miały powodzenie na scenach polskich. Niedawno w 1946 czy 1947 r. teatr Rozmaitości (tak się wtedy nazy­wał) wystawiał tę komedię. Krót­ki odstęp czasu nie wpłynie jednak na pewno na mniejsze powodzenie sztuki zwłaszcza gdy jest ona i do