O "Damach i huzarach" wypowiedziano już i wypisano tyle zachwy­tów, że trudno tu już dodać coś no­wego. Ale trudno też nie zachwy­cać się za każdym razem na nowo tym prawdziwym cackiem w fre­drowskiej skarbnicy komediowej. "Damy i huzary" należą do bardziej błahych, farsowych komedii Fre­dry, ale stanowią niewątpliwie arcydzieło formy, humoru i dowcipu. Każde słowo jest tu starannie wy­mierzone, każde spięcie dialogowe znakomicie wycelowane, każda sce­na kapitalnie zbudowana, każda po­stać niezmiernie żywa i plastyczna, każdy szczegół poddany dyscyplinie tak bardzo zwartej i jednolitej cało­ści. A umiejętności konstruowania utworu trzyaktowego mogłoby Fre­drze szczerze pozazdrościć wielu współczesnych autorów, którzy zwykle bez dużej liczby odsłon nie mo­gą sobie jakoś poradzić. Przy tym wszystkim w komedii Fredry całość przepojona jest takim beztroskim humorem i taką dozą poezji, że nie sposób oprzeć się jej urokowi, mimo,