"Dybuka" dzieli od "(A)pollonii" sześć lat. Warlikowski w obu spektaklach podejmuje podobne tematy, ale uderza radykalizacja i rosnąca bezkompromisowość jego teatralnego języka. Powracająca pamięć o Holokauście, wina, ofiara, odpowiedzialność, doświadczenie kolejnych pokoleń, żyjących w cieniu Zagłady wydają się prześladować wyobraźnię reżysera. "Dybuk" to spektakl estetycznie piękny, pełen metafor, subtelnych powtórzeń i nostalgicznych obrazów. "(A)pollonia" ma moc i uderzającą, szaloną energię. Bez wątpienia jednak "(A)pollonii" nie byłoby bez "Dybuka", który wydaje się w tym kontekście swoistym work-in-progress, eksperymentem z tematami i poszukiwaniem formy wyrazu. "Dybuk" składał się z dwóch części fabularnych. Pierwsza to inscenizacja dramatu An-skiego o duchu Chanana, który wstępuje w ukochaną Leę, ponieważ jej ojciec złamał przysięgę daną ojcu Chanana i wydaje ją za innego mężczyznę - Menaszego. Druga to adaptacja opo