"Dziady" Adama Mickiewicza w reż. Lecha Raczaka Fundacji Orbis Tertius w Poznaniu. Pisze Anna Rogulska w portalu kultura.poznan.pl.

"Dziady" Lecha Raczaka to mroźna podróż w zaświaty... "Dziady" w maju? Tak, to idealne okoliczności, by przeprowadzić widzów długim korytarzem i usadzić w wypełnionej po brzegi sali, pokazać im wędrówkę ze świata światła do cienia. Na zewnątrz rozpieszczało nas leniwe majowe słońce, do Zamku przyszliśmy już trochę, może za szybko, wyletnieni, tymczasem w środku spowija nas chłód i mrok. Zamykają za nami drzwi. Nie wiadomo, czy wyjdziemy stąd żywi dla świata. W "Dziadach" Raczaka nie zawsze bowiem wiemy, kto żyw, a kto umarły. Każdy z aktorów wciela się to w ludzi, to w duchy - nie tylko Gustaw musi umrzeć, aby narodził się Konrad. Jedyne wyraźne granice między światami to te oddzielające widownię od sceny. Jest ona też zarazem osią, która dzieli widownię na pół - siedząc, widzimy przed sobą scenicznych bohaterów i zjawy, a w tle spowitą w cień drugą część publiczności. Scena jest zatem miejscem spotkania - gra toczy si�