Premiera "Braci Karamazow" w warszawskim Teatrze Narodowym rozczarowała mnie. A przecież reżyser spektaklu Jerzy Krasowski nie po raz pierwszy zmagał się z gęstą, zawiłą i pokrętną materią psychologiczną powieści Dostojewskiego. Jego sceniczna adaptacja "Braci Karamazow" zrealizowana w Teatrze Polskim w Warszawie w 1963 r. była jednym z najciekawszych przedstawień tego teatru. Świetne role Fiodora Karamazowa (Władysław Hańcza), braci Karamazow: Dymitra (Stanisław Jasiukiewicz) i Iwana (Stanisław Zaczyk), a zwłaszcza Smierdiakowa (Bronisław Pawlik) wydobyły i ukazały wyjątkowo mocno mroczne zakamarki psychiki człowieka. Atmosferę podkreślała scenografia Krystyny Zachwatowicz - postacie wyłaniały się i znikały w ciemnym horyzoncie sceny. W obecnej adaptacji scenografia Krzysztofa Pankiewicza stanowi także sugestywne uzupełnienie zamysłów reżysera. W górze piękne ikony: szlachetne w rysunku twarzy postacie rosyjskich świętych. W dolnej częśc