W warszawskim Teatrze Dra­matycznym grana jest sztuka Ed­warda Radzińskiego "Łunin, czyli śmierć Kubusia Fatalisty". Utwór z racji stałego wplatania się w jego kompozycję wizyjnego planu wspomnieniowego, niełatwy na pewno w teatralnej realizacji, wy­magający znalezienia sposobu organicznego powiązania ze sobą obu płaszczyzn akcji - współczes­nej i retrospektywnej, na polskiej scenie zyskuje jednak pewien han­dicap. Sztuka Radzińskiego dotyczy tematu bardzo nam bliskiego, ży­wo nas interesującego zwłaszcza dziś, gdy właśnie w teatrze szeroką falą przetoczyło się echo wydarzeń listopadowej nocy roku 1830. Łu­nin to przecież adiutant Wielkie­go Księcia Konstantego, człowiek znany w warszawskich salonach tamtego czasu, przyjaciel Polski i Polaków, przechodzący na kato­licyzm dla zamanifestowania swej niezależności. Parę lat temu PIW wydał książkę Natana Ejdelmana ("Łunin, adiutant Wielkiego Księ­cia Konstantego''), która szybko zniknę�