Słynna i dobrze pamiętana u nas choćby z audycji radiowych scena rozmowy szeregowca Szadrina z nie poznanym przez niego Leninem w korytarzu petersburskiego Instytutu Smolnego skupia w sobie cały sens sztuki Mikołaja {#au#862}Pogodina{/#} "Człowiek z karabinem". Rozmawiają w przypadkowym spotkaniu dwaj ludzie: z jednej strony - wielki myśliciel i działacz o gorącym sercu i niewyczerpanej energii, który ogarnia siłą swej myśli olbrzymie horyzonty i kształtuje nową lepszą dolę ludu swej ojczyzny, z ludem tym najściślej związany i od niego się uczący; z drugiej - przedstawiciel tego ludu zwykły chłop, o doświadczeniu życiowym zdobytym w okopach frontowych i wśród wydarzeń rewolucyjnych. Wydobywający się z nędzy i głodu, dorastający do wielkości spraw, które pojmuje z nie całkiem pełną świadomością, ale które ocenia trzeźwym rozumem i prostymi serdecznymi słowami. Te dwie postaci są osią "Człowieka z karabinem". Sztuka ta powstała w 20 lat