Kiedy w roku 1957 sztuka Samuela Becketta "Czekając na Godota" doczekała się polskiej prapremiery, była już sławna na świecie jako jedno z najbardziej skandalicznych widowisk teatralnych. Jej premiera miała miejsce w Paryżu, w roku 1953, kiedy to egzystencjalizm chylił się już wprawdzie ku upadkowi, jednak na Saint-Germain-des-Pres królowały ciągle jeszcze czarne swetry i triumfy święciła Juliette Greco. Na tej fali wypłynął również Beckett, autor nie tylko "Czekając na Godota". Sztuka ta była wyrazem fatalistycznych tendencji epoki, jednocześnie stanowiąc swego rodzaju odkrycie dramaturgiczne na światową skalę - i to chyba zadecydowało o trwałym miejscu "Godota" w literaturze dramatycznej. Bo historia Didi i Gogo jest - jak zresztą sama nazwa sztuki sugeruje - historią wiecznego oczekiwania, nic niemal nie dzieje się tutaj w planie akcji. Wbrew wszelkim klasycznym zasadom nie wiadomo skąd przychodzą bohaterowie, nie znany jest cel dalszej ich wędr