Bielski spektakl Joanny Zdrady pokazuje kontrast między tym, co standardowe i oczekiwane przez otoczenie, a tym, co własne i zaskakujące samą bohaterkę.

Z wielu względów jest to ważne przedsta­wienie. Nie można po nim ot, tak, prześlizgnąć się wzrokiem i zapomnieć, nawet jeśli pewne rozwiązania wydają się nieprzemyślane do koń­ca lub niedostatecznie uzasadnione. Ważne, bo każda realizacja tekstu Różewicza, rzadko wy­stawianego w Bielsku-Białej, jest intelektualnym wyzwaniem dla widza oraz - powinna być - is­totnym przedsięwzięciem dla jej twórców. Tak­że dlatego, że jest to akurat ta, a nie inna sztuka autora, którego myślenie-pisanie wyraża nową bezetyczną etykę (trochę na wzór bezreligijnego chrześcijaństwa Dietricha Bonhoeffera). Białe małżeństwo to dramat osławiony, w po­łowie lat siedemdziesiątych odsądzony od czci i wiary przez kardynała Wyszyńskiego, po­strzeganego wówczas jako autorytet i wzorzec moralny; to wzbudzający obyczajowe kontro­wersje moralitet, tragedia i komedia w jednym, jak to określił niegdyś sam autor. Mierzyli się z nim reżyserzy tej miary, co Tadeus