Wszystkie sztuki Czechowa rozgrywają się we wnętrzach zastawionych meblami, peł­no w nich samowarów, skrzypiec, starych zegarów. Tkwią w zabój­czym, rozkładającym klimacie lat osiemdziesiątych. I nigdy chyba nie można spojrzeć na nie inaczej. Nie można uciec od pluszowych kanap, tużurków, wojskowych i urzędniczych mundurów, od ścią­gniętych gorsetem kobiecych sylwetek. Dramaturgia Czechowa od czasu pierwszych inscenizacji w MChAT obrosła skorupą, przez którą trudno się przebić. Narosły na nią style i sposoby gry, sentymenty i przyzwyczajenia. Narzucająca się nieodparcie świadomość, że Czechow jest dramaturgiem wła­ściwie współczesnym, zniewala do zasadniczych przewartościowań. Do­bitnym przykładem była niedawna kariera "Płatonowa". Wydawać się mogło, że właśnie w tej sztuce jest klucz do prawdziwego Czecho­wa. Okazało się, że zrywając na­rosłe od lat nawarstwienia bardzo łatwo naruszyć samą materię sztu­ki. Bardzo łatw