Użycie słowa improwizacja w tytule dyplomu studentów PWSFTViT zdaje się być uzasadnione. Technik gry scenicznej uczyli się przez cztery lata. Umiejętność wpisania w spektakl tego, co podczas jego trwania objawiło się niespodziewanie, jest umiejętnością najwyższą. Czynienie podobnych zabiegów na tekście bywa rzeczą zazwyczaj karkołomną - o spektaklu "Letnisko. Improwizacje" w reż. Macieja Podstawnego w Teatrze Studyjnym w Łodzi pisze Marta Olejniczak z Nowej Siły Krytycznej.

Za punkt wyjścia dla improwizacji posłużył studentom dramat Czechowa, który w Polsce najczęściej funkcjonuje pod nazwą "Płatonow". Jest to pierwsza sztuka rosyjskiego dramatopisarza. Odnaleziono ją po około czterdziestu latach w formie chaotycznych zapisów i niespójnych obrazów, niosących w sobie wiele sygnatur Czechowskiego świata, które w późniejszych jego dramatach powracają ze wzmożoną siłą. Przekleństwo strukturalnych niedociągnięć można sprawnie przeobrazić w dobrodziejstwo pracy, bo to właśnie pęknięcia odsłaniają rzeczywistą materię. Zadaniem postawionym przed aktorami nie była "interpretacja poety poprzez grę, ujawnianie jego skrytych intencji, wydobywanie na powierzchnię ukrytych w głębokościach pereł". Znalezienie momentu ekspresji scenicznej w "Letnisku" zostało wpisane raczej w "historię dziesięciu bohaterów dramatu Czechowa, dziesiątka aktorów zainwestowała swoje osobiste marzenia, leki i obserwacje", czytamy w progra