1. Jeżeli teatr współczesny bierze na warsztat sztukę czasów minionych, znaczy to, że znalazł w niej coś nadal żywego, zahaczającego o sprawy i wrażliwość dzisiejszego widza. To oczywiste. Mniej oczywiste jest nastawienie inscenizatora: czy aprobuje spojrzenie pisarza na przedstawioną rzeczywistość, czy odpowiada mu autorskie ujęcie postaci i środki dramaturgiczne? Czy zamierza myśli autora przekazać, czy z nimi polemizować? Czy chce wzbogacić go o doświadczenia czasów późniejszych, czy też chce go ośmieszyć? Z Czechowem dokonywano już różnych cudów, od wystawienia Iwanowa w 1887 poczynając. Zbyt różnoraką interpretację wytrzymuje tekst jego sztuk, zbyt trudna do odczytania jest ich struktura. Już "Iwanow" zawierał dialogi pełniąc jakąś inną funkcję poza zwykłą porozumiewawczo-informacyjną. Tę funkcję dodatkową można by nazwać opatrzoną specjalnym kodem sygnalizacją, którą autor ponad głowami postaci ustanawia między scen