W roku 1961 reżyserował Adam Hanuszkiewicz w Teatrze Dra­matycznym polską prapremierę "Płatonowa". Było to wydarzenie nie by­le jakie. Ze sporym opóźnieniem poka­zana została po raz pierwszy w naszym teatrze, młodzieńcza, zapomniana, a naj­ciekawsza i może w ogóle najlepsza sztuka Czechowa. Tamto przedstawie­nie wywarło poważny wpływ na póź­niejszą teatralną recepcję dramaturgii Czechowa. Oznaczało koniec sentymen­talnej i nastrojowej stylistyki przed­stawień czechowowskich. W autorze "Płatonowa" odkryto wówczas prekur­sora współczesnej groteski czy tragi­komedii, a co jeszcze ważniejsze, pisa­rza równie okrutnego, bezlitosnego i głębokiego w swoim sposobie patrzenia na człowieka jak Dostojewski. Jednakże w szesnaście lat po pamiętnej prapre­mierze {#os#835}Hanuszkiewicz{/#} postanowił zno­wu wywalić drzwi, które już kiedyś otwierał. Sądząc z tekstów opublikowa­nych w programie do spektaklu w Te­atrze Narodowym, ma ten spektakl