Oczekiwanie na kogoś lub na coś bywa nużące. Czasem zdarza się, że czekanie zainspiruje - o spektaklu "Nic tylko błękit" w Starej Prochoffni w Warszawie pod opieką reżyserską Włodzimierza Kaczkowskiego pisze Maciej Stadtműller z Nowej Siły Krytycznej.

Jest coś mistycznego w samym czekaniu. Jest coś tajemniczego w czasie, który w poczekalni zwalnia swój bieg. Ten czas oczekiwania postanowiły pokazać poprzez taniec trzy aktorki teatru tańca Zawirowania; Elwira Piorun, Aleksandra Dziurosz oraz Karolina Kroczak. Opieki reżyserskiej podjął się Włodzimierz Kaczkowski. Kobiety spotykają się w poczekalni na lotnisku. Zadzierają głowy do góry i wpatrują się w niebo wyświetlane na ekranie. Chmury w nieustannej wędrówce po niebie. Słyszymy szum samolotu, a może chmur pędzących po błękicie? Z czym przybywają te kobiety? Z jakim bagażem doświadczeń? Na co czekają lub przed czym uciekają? Bo właśnie poczekalnia łączy te wszystkie aspekty. Czekanie jest jednocześnie końcem i początkiem, może być ucieczką ale też zaczynem przygody. We wspólnej przestrzeni bohaterki wchodzą w interakcje i, chcąc nie chcąc, zaczynają tworzyć zespół. Najpierw nieśmiało, urywanymi gestami, gdzieś po kątach. Pote