TA sztuka głośnego obecnie we Francji autora, Jean Geneta, na­leży do trudnych, o mocnym podkładzie filozoficznym nawet w pewnym sensie elitarnych utworów, chociaż porusza temat godny jak najszerszego rozpo­wszechnienia. Genet ukazuje teatr w teatrze, a raczej podwójny teatr w teatrze. Na scenie bowiem Murzyni, z których część gra ludzi białych, odgrywają dramat dziejący się między białymi a czarnymi: scenę, w której Murzyn bez żadnego powodu, tylko z nie­nawiści do białych dusi biąłą ko­bietę oraz sceny prześladowania Mu­rzynów przez białych. Jeden i drugi dramat jest zmy­ślany przez Murzynów, ale poza nimi kryje się, obok niewidzialnego dra­matu zdrajcy-Murzyna, prawdziwa, trwająca już wieki tragedia. Tragedia podziału ludzi na wrogie sobie rasy. Prześladowania i podboju jednych przez drugich. Systemu kolonializmu. Nienawiści. A tragedii tej towarzyszy nieubłagana, groźna dla białego świata za­powiedź przebudzenia się czarnych d