TEATR ZIELONOGÓRSKI pozbawio­ny z powodu remontu możliwości peł­nego rozmachu w pracy, nie poddaje się ani nie ogranicza swej działalności. Chciałoby się nawet rzec, że dzielnie łamiąc obiektywne trudności, skazany w tym sezonie jedynie na małą salkę ka­meralną, równie dzielnie zdobywa sobie widza przystosowując repertuar do aktualnych możliwości i robiąc wokół siebie pożyteczną atmosferę społecznego zainteresowania. I o paradoksie, w czasach kiedy scena zielonogórska posiadała pełne warunki do normalnej pracy, teatr był w mieście mniej widoczny, niż można to zaobserwować w tym sezonie. Stał się zjawiskiem kulturalnym, często kontro­wersyjnym, ale nie nijakim, a przecież dla wszelkiej sztuki nic gorszego niż niedostrzeganie. Każdy musi zauważyć intrygujące plakaty, oryginalne afisze, (ostatnio wydawane nawet w miniatu­rze dla zbieraczy) coraz ciekawiej reda­gowane programy, co świadczy że w te­atrze myśli się o przedstawieniu jako