Po pierwszym tryumfie dr Zygmunta Latoszewskiego w niedawno wystawionym "Strasznym Dworze" nastąpił spodziewany - drugi. Był nim uroczysty wieczór premiery "Cyganerii" Pucciniego. Miłośnicy najbardziej melodyjnej muzyki z wielkiego repertuaru scenicznego nie zawiedli się na poznańskim wykonaniu. Melodie obiegły cyklem cały świat i wdrążyły się głęboko w dusze słuchaczy. Pozostały na zawsze, mimo, prądom i modom muzycznym, mimo, że weryzm ustąpił miejsca innym że wagnerowski kwartet mosiężnych lub z "Tetralogii" na długie lata przytłoczył basowym diapazonem "melodyjność" italską. Opery Pucciniego mają wszelako na zawsze zakontraktowaną pozycję w repertuarze scenicznym. Zwyciężyły konkurentów bezpośredniością wyrazu artystycznego i tak uporczywie poszukiwaną z widowni prawdą na scenie.

Józef Woliński czuł się w nadzwyczajnej formie wokalnej. Słynna aria z pierwszego aktu zachwyciła zupełnie słuchaczy. Woliński czuje się w stratosferycznych wysokościach tej arcytrudnej partii tenorowej całkiem swojo i ani jeden "ryzykowny" ton nie spadł pod rampę. A przyczyny tego są dwie: nie ma ryzyka w wokalistyce Pucciniego, który sam był znakomitym śpiewakiem i wiedział najlepiej, co można pisać artystom, a po drugie Woliński nie od dziś para się zwycięsko z najrozmaitszymi rolami na scenie. Malarza Marcelego śpiewał Czesław Kozak. Gdyby tylko jeszcze nastąpiła poprawa w dykcji (syczące spółgłoski!) wszystko będzie na jak najlepszej drodze ku wysokim poziomom sztuki odtwórczej. Schaunarda-muzyka z zadowoleniem słuchaliśmy w interpretacji Zygmunta Mariańskiego, który coraz więcej daje do poznania, jak bardzo jest użyteczny na dobrej scenie operowej. Karol Urbanowicz po mistrzowsku wyreżyserował całe przedstawienie i niebywale "młodym"