O genealogii historyczno-literackiej dzieła Corneille`a mówi­liśmy niedawno, podkreślając niecodzienność zjawiska i wielką jego problematykę, podnoszącą "Cyda" do rangi reprezentatywnego utworu pewnej epoki literatury francuskiej. Na zakończenie zaś rozważań nad historią prezentacji "Cyda" wspomniałem o pierwszym przedstawie­niu dramatu na dworze polskim Jana Kazimierza w roku 1662, oraz o słynnej premierze krakowskiej w roku 1907, gdzie pod kierunkiem nowego tłumacza i współautora, Stanisława Wyspiańskiego, narodziła się nowa inscenizacja słowna i plastyczna dzieła, dająca doskonały wzór dla wszelkich późniejszych ująć scenicznych "Cyda". Dziś stronę historyczną zostawmy na "boku, a ograniczmy się do rozpatrzenia zjawiska scenicznego, które zaprezentował nam przed kilku dniami Edmund Wierciński w Teatrze Polskim. W przedstawienie to włożono ogromny wysiłek, widoczny we wszystkich szczegółach i w całokształcie opracowania tak zagadnie